Collectie Frans Baudouin

Als conservator van het Rubenshuis en het voormalige Rubenianum hield Frans Baudouin (1920-2005) er een uitgebreid werkarchief op na. Het kreeg na zijn dood een speciaal plekje in het de collecties. Het bevat onder meer notities en briefwisseling met betrekking tot tentoonstellingen, publicaties en onderzoeksprojecten.

Frans Baudouin studeerde geschiedenis en kunstgeschiedenis aan de Katholieke Universiteit Leuven en behaalde er zijn diploma tijdens de Tweede Wereldoorlog. In 1946 vatte hij zijn legerdienst aan. Hij fungeerde er als Belgische tussenschakel bij de Monuments and Fine Arts Division van het Amerikaanse bezettingsleger in Duitsland. Zijn hoofdtaak? Hij spoorde door nazi’s gestolen kunst uit Belgische kerken op in Zuid-Duitsland en Oostenrijk. Al pendelend tussen Brussel en München leidde hij ook de ondervragingen van de mogelijke daders.

In 1948 werd Baudouin wetenschappelijk medewerker in het departement schilderkunst van het Rijksmuseum in Amsterdam. Hij leerde er onder andere Ludwig Burchard en Roger-A. d’Hulst kennen. In 1950 keerde hij terug naar België als adjunct-conservator van het in 1946 als museum geopende Rubenshuis in Antwerpen. Later werd hij er conservator van.

Baudouin was de drijvende kracht achter de oprichting van het Rubenianum – hét onderzoekscentrum voor Vlaamse kunst. Daarnaast slaagde hij erin om topwerken tot in het museum te krijgen die de bezoekersaantallen flink deden stijgen. Hij organiseerde tal van tentoonstellingen, was van 1968 tot 1970 Belgisch voorzitter van de International Council of Museums en werd in 1985 door de Töpfer Stiftung en de Universiteit van Münster vereerd met de Joost van den Vondelprijs. De Universiteit Antwerpen benoemde hem tot eredoctor. 

Als jonge kerel droomde hij van een doctoraat over de 18de-eeuwse architect Jan-Pieter van Baurscheit de Jonge. In 1994 gebruikte hij zijn documentatie voor een indrukwekkende publicatie over de architect.